Herinneringen zijn voor altijd!
Afgelopen zondagavond kregen we een verschrikkelijk bericht. Peter, onze trainer, plotseling overleden. Ongeloof, onwerkelijk, woorden schieten te kort voor dit enorme verlies. We zijn verslagen, je bent er niet meer.
Sinds de zomer van 2016 was je onze trainer. We gingen er vol voor dat seizoen en we werden kampioen. Wat waren we blij en wat hebben we genoten toen. Wat was je trots op ons. Je had het enorm naar je zin bij Blauw-Wit. Je was inmiddels bezig aan je vijfde seizoen en dat is eigenlijk best bijzonder. Je was altijd eerlijk en positief in je manier van coachen; wist van elk van ons de positieve punten te benoemen. We konden altijd met je onderhandelen over het aantal rondjes in de warming up en dat sierde je. Ook wist je ons altijd nog even extra te motiveren, bijvoorbeeld met flessen Sourz; je was heel vrijgevig. En in de derde helft en bij de feestjes in de kantine was je steevast van de partij; wat genoot je altijd van de gezelligheid. Dit seizoen was in principe je laatste seizoen als onze trainer en je had al gezegd dat je ons daarna als scheidsrechter zou gaan fluiten. Het is zo ongelooflijk verdrietig dat we op deze manier nu voorgoed afscheid van jou moeten nemen.
Je zei altijd: “Dames, we gaan gewoon ons eigen spel spelen, gewoon lekker voetballen”. Dit zullen we blijven doen, altijd!
En weet dat we er als team altijd voor Sanne zullen zijn en haar zullen steunen in deze moeilijke tijd.
Peter, bedankt voor alle mooie seizoenen, die we als team samen met jou hebben beleefd. Zo veel mooie herinneringen. We gaan je ongelooflijk missen en zullen je nooit vergeten!
Anika, Anniek, Amy, Anouk, Eveline, Fenna, Hayke, Hilde, Inge, Karlijn, Keely, Kim, Maddy, Marjolein, Marlou, Sandra, Sandra, Tessa en Ramon.
